Wij bezoeken Sultanhani om de grote, fraai gerestaureerde karavanserai te bekijken. En onverwacht duiken we ook in de wereld van tapijten en kelims.
De stad Sultanhani is een bestemming op onze campertrip door Turkije.
Inhoudsopgave
Wat is een karavanserai
Een karavanserai (kervansaray in het Turks) is een herberg voor karavanen, pelgrims en andere reizigers. De dieren sliepen op de grote binnenplaats en de reizigers in de kamers eromheen. Er is ook altijd een gebedsruimte. De eerste karavanserais werden in de 10e eeuw in Centraal-Azië gebouwd. Toen de Seltsjoeken naar Anatolië trokken, bouwden ze daar vanaf de 13e eeuw ook karavanserais. Ze lagen telkens 30 tot 40 km van elkaar, omdat dat ongeveer de afstand was, die een karavaan per dag kon afleggen. In het Ottomaanse tijdwerk werd het netwerk van karavanserais verder uitgebouwd. Wij ontdekten bijvoorbeeld in Korcë, in Albanië, een karavanserai. De karavanserais deden dienst totdat snellere zeeroutes werden ontdekt.
Gerestaureerde karavanserais
Pas in de 20e eeuw verloren de karavanserais hun functie. Wij zagen wel een aantal die gerestaureerd zijn of waar ze daarmee bezig zijn. In Izmir is de binnenplaats van de karavanserai omgetoverd tot een groot terras met schaduwdoeken, met in de ruimtes daaromheen allemaal winkeltjes. De karavanserai van Korcë in Albanië is nu een hotel, als ik het goed op internet zie (toen wij er in 2014 waren, was het een bouwval met een markt op de binnenplaats). De karavanserai van Kuşadası staat leeg, maar wordt op dit moment zo te zien opgeknapt. In Safranbolu eten we in het restaurant in de gerestaureerde karavanserai. En in Ankara is een deel van het Museum van Anatolische Beschavingen in een voormalige karavanserai gevestigd.
Karavanserai van Sultanhani
De karavanserai van Sultanhani is onlangs helemaal gerestaureerd; er zijn winkeltjes, een expositieruimte en een museumcafé. Je betaalt een kleine toegangsprijs.
Opening expositie tapijten en kelims
Als wij in Sultanhani zijn, start net de jaarlijkse 3-daagse expositie van tapijten en kelims. Wij zijn er de dag ervoor en zien een groep vrouwen een tapijt knopen. Ik mag het ook even proberen. Ooit hield ik van handwerken en dat komt me nu goed van pas; ik heb de techniek snel te pakken. Probleem is wel dat de vrouwen op hun knieën zitten of in kleermakerszit, en dat lukt mij niet.
Op de dag van de opening van de tapijten- en kelims-expositie gaan we ’s middags nog een keer naar de karavansaray en wonen – op gepaste afstand – de officiële, plechtige opening bij. met speeches, een minuut stilte en het volkslied(?). Aan de beveiligers te zien, zijn er de nodige hotemetoten bij. In het openluchtdeel van de karavanserai zijn demonstraties van het verven van wol met natuurlijke materialen, en wolspinnen op verschillende manieren. En het groepje van gisteren werkt weer aan het tapijt. Ik leg zelf ook weer een paar knopen.
Een paar vrouwen maakten gözleme (Turkse pannenkoeken). Voor de genodigden van de opening, neem ik aan. Maar de vrouwen smoezen onderling even en dan krijgen wij er ook elk één. Lekker gevuld met kaas.
Het deel van het gebouw waar de tentoonstelling is, hadden we niet willen missen: prachtige gewelven en koepels.
Tapijten en kelims Sultanhani
De hele dag staat in het teken van tapijten en kelims, want in de buurt van de camping spreekt een Turk ons ’s ochtends aan in het Duits. Het blijkt de oom en naamgenoot van de jonge campingeigenaar te zijn. Hij heet Menderes Öztürk. Hij heeft een kleine winkel in tapijten en kelims, en legt ons alles uit over de verschillende technieken – een tapijt is geknoopt en een kelim geweven of geborduurd – en over het traditionele ambacht versus de huidige handel, die natuurlijk alleen om snel geld verdienen gaat. Heel interessant! Hij haalt zo’n beetje al z’n kleden van de planken (er zitten práchtige tussen!) en vind het gelukkig geen probleem dat we niets kopen.
Camping kervansaray in Sultanhani
De campingvoorzieningen zijn eenvoudig en wat krakkemikkig, maar krijgen van ons een ruime voldoende. De wc’s zijn schoon en de douches warm! En we kunnen een paar wassen draaien. Er is lekker veel schaduw op het terrein en we staan op gras, wat ook fijn is. Voor 10 euro per persoon exclusief drinken kunnen we op de camping eten. Er was ooit een uitgebreid menu en dat komt er misschien ook wel weer, zegt Menderes maar voor nu kunnen we eten wat de pot schaft.
Menderes is de zoon van de vorige eigenaar, Mustafa Öztürk, die we ook regelmatig op het terrein zien. De camping bestaat al sinds 1965; Menderes laat ons trots de oude gastenboeken zien. De volgende generatie is er ook al; het dochtertje van Menderes komt zo nu en dan naar het terrein spelen. Ze snapt het begrip ’taalbarrière’ nog niet en houdt hele verhalen tegen ons.
Menderes kan er ook wat van als het om hele verhalen gaat. Hij praat tot laat in de avond over zijn bewondering voor Erdoğan en ontvouwt allerlei complottheorieën over Atatürk. Jammer genoeg spreekt hij heel slecht Engels en zelfs met Google Translate kunnen we er geen touw aan vastknopen.
Bekijk de camping op Campercontact.
Heb je wat aan dit artikel? Je kunt me bedanken met een ‘kopje koffie’ via Buy me a coffee of door iets te bestellen via een advertentie op dit reisblog. Met jouw bijdrage kan ik deze website in de lucht houden.
This entry was posted in Azië