Troje bij het huidige dorpje Tevfikiye is de eerste tussenstop op onze campertrip door Turkije. We bezoeken de archeologische opgraving van de antieke stad en het museum dat daarbij hoort. En we wandelen door het gezellige dorpje.
Lees ook mijn reisverslag over onze campertrip door Turkije.
Inhoudsopgave
Troia Pension & Camping
We staan 2 nachten op Troia Pension & Camping, 800 meter van de opgravingssite en pal tegenover het Museum van Troje. Bij de camping hoort ook een restaurantje. Daar eten we ’s avonds köfte met rijst en gemengde sla. Het is het enige gerecht dat ze serveren. Geen probleem, want we hadden het ook gekozen als er een uitgebreide menukaart was geweest.
[Lees verder onder de foto’s]
Rondleiding door de opgraving van Troje
Gelukkig heb ik op internet gelezen dat de eigenaar van Troia Pension & Camping rondleidingen geeft over de archeologische site van het antieke Troje. Hij maakt er zelf namelijk geen reclame voor. Ik lees ook dat de opgraving alleen interessant is met een goede toelichting. Ik vraag hem er onder het eten naar en we hebben geluk! Toevallig geeft hij namelijk de volgende ochtend een rondleiding aan een gezelschap van 4 Australiërs en we kunnen aanhaken. Zijn uitleg is inderdaad heel deskundig en superinteressant!
Het verhaal van Troje
De stad Troje is bekend uit de Ilias van Homerus. En vooral het Paard van Troje is beroemd. Er is discussie over de vraag waar Troje zich bevond, maar de meeste historici zijn het erover eens, dat dat op deze plek is. Troje was in de oudheid welvarend omdat het op een strategische plek aan zee lag. De handelsschepen konden nog niet laveren en moesten bij Troje wachten op de juiste windrichting om verder te varen.
Als toeristen zijn wij trouwens in beroemd gezelschap: ook Alexander de Grote maakte een toeristisch citytripje naar Troje. Hij was namelijk fan van de Ilias; het verhaal wil dat hij met het boek onder zijn hoofdkussen sliep.
Verschillende archeologen hebben opgravingen op deze plek gedaan. Van de laatste – die helaas te jong gestorven is – heeft de campingeigenaar nog les gehad. Sinds zijn overlijden, enkele jaren geleden, liggen de opgravingen stil. De beroemdste archeoloog is Heinrich Schliemann. Hij is degene die Troje vond, aan de hand van de Ilias. In de Ilias is sprake van een grote schat. Afspraak was dat de helft voor hem zou zijn en de helft voor de Ottomanen, als hij hem zou vinden. Hij vond de schat daadwerkelijk, maar hield deze helemaal zelf. (Het bleek later niet de schat te zijn, die Homerus in de Ilias beschrijft, maar een veel oudere.) Schliemann smokkelde hem het land uit en schonk hem na veel gedoe uiteindelijk aan zijn geboortestad Berlijn.
Aan het einde van WO II nam het Russische leger de goudschat mee. Die bleef jaren spoorloos. In de jaren ’90 van de 20e eeuw werd bekend dat de schat al die tijd opgeslagen was in een geheime ruimte van het Poesjkinmuseum in Moskou. In dit museum wordt hij nu tentoongesteld.
Lees meer over Troje en de Ilias in dit artikel van Historianet.
De slag bij Gallipoli
Vanaf de opgravingssite van Troje zien we aan de overkant van de Dardanellen het schiereiland Gallipoli liggen. Bijzonder dat we hier toevallig met Australiërs naar kijken. Hier vond namelijk de Slag om Gallipoli plaats en aan de kant van de geallieerden vocht de Anzac mee. Dat is de gezamenlijke legereenheid van Australië en Nieuw-Zeeland. Voor de geallieerden was het één van de grootste nederlagen van de Eerste Wereldoorlog.
In Australië en Nieuw-Zeeland herdenken ze de mannen die bij de slag sneuvelden ieder jaar op 25 april, Anzac-dag. Er zijn op meerdere plekken herdenkingsmonumenten. Bij het huis van mijn zwager die in Maldon in Australië woont, is een heuvel met de naam Anzac-hill, met een herdenkingsmonument. In Maldon ontmoette ik Suzi Dickens die mij haar levensverhaal vertelde. Haar vader vocht mee in de Slag bij Gallipoli en kwam als een gebroken man terug.
Tijdens het verzet van de Turken speelde Mustafa Kemal Atatürk een belangrijke rol als aanvoerder van de Turkse reservetroepen. Hij hield onder meer de Anzac tegen toen die al vrij ver landinwaarts waren getrokken. Atatürk richtte in 1923 de moderne staat Turkije op en was tot zijn dood in 1938 president.
Troje – steden boven elkaar
Bij de opgraving bleek er niet één Troje te zijn, maar een groot aantal steden boven op elkaar. De oudste is van 3000 v.Chr. en de jongste uit 600 n.Chr, de Byzantijnse tijd. De stad is meerdere malen door grote branden en aardbevingen verwoest, en telkens op de puinhopen van de vorige weer opgebouwd. De eerste stad lag aan zee en bij de jongste was er inmiddels een moerasgebied tussen de zee en Troje ontstaan. Dat moeras is drooggelegd en nu een vruchtbaar landbouwgebied.
De opgraving van Troje staat op de Unesco-werelderfgoedlijst. Meer over de verschillende lagen lees je in dit artikel van Historianet.
Museum van Troje
Na de rondleiding bezoeken we het Troje-museum. Ook heel erg de moeite waard! Vanwege de collectie en de goede Engelstalige uitleg, en ook vanwege de mooie inrichting. Op advies van de campingeigenaar nemen we de lift naar boven en wandelen we ontspannen via de hellingbanen verdieping voor verdieping naar beneden. Op de website Turkish Museums krijg je een virtueel kijkje in het Troje-museum.
Foto-impressie
[Lees verder onder de foto’s]
Het dorpje Tevfikiye bij het antieke Troje
Bloementuinen, muurschilderingen over Troje, kleurrijke achtertuincafeetjes, twee levensmiddelenwinkeltjes, een paar souvenirwinkeltjes met zelfgemaakte spulletjes en een ijzerwarenhandel. We wandelen ’s middags – in de regen – door het dorpje Tevfikiye. Dat is superleuk! We worden hartelijk uitgenodigd door de eigenaresse van een souvenirwinkeltje om even te komen snuffelen. Zij spreekt nauwelijks Engels en wij geen Turks, maar we hebben toch een grappig gesprekje over dat wij Hollanders zo groot zijn en zij als Turkse zo klein. Wij houden onze handen een eind boven ons hoofd om duidelijk te maken dat onze kinderen nog véél langer zijn dan wij.
Foto-impressie van Tevfikiye bij Troje:
[Einde tekst]
Waardeer je dit bericht? Als je wilt, kun je me bedanken met een kop koffie of door iets kopen via een advertentie op dit reisblog.
This entry was posted in Azië