Onze gastheer/gids Ketut neemt ons mee naar Goa Gajah, de olifantengrot. Het is een eeuwenoud monument in de buurt van Ubud met resten van een hindoeïstische en een boeddhistische tempel.
Bij hetzelfde uitstapje bezoeken we ook de beroemde Pura Tirta Empul en het Ada Garuda Gallery.
Sarong
Voordat we naar Bali vlogen, vroeg ik Ketut of het slim was om sarongs mee te nemen. Dat was niet nodig, want we konden ze wel van hem lenen. We hebben ze nu dan ook bij ons. Als we uit de auto stappen, worden we direct belaagd door vrouwen die ons sarongs willen verkopen: ‘Die hebben jullie nodig in de tempel’. Ze zijn prachtig en heel goedkoop, maar wij leggen uit dat we onze eigen sarongs bij ons hebben. Die laten we trouwens in de auto liggen, want bij de ingang van de olifantengrot krijgen we een leensarong. Net zoals je in Europa een omslagdoek krijgt als je een klooster bezoekt.
Monsterlijk wezen
Goa Gajah is een kunstmatig aangelegde rots in de buurt van Ubud. De ingang van de grot is een soort monsterlijk wezen met wijd open mond. De grot is bekend als olifantengrot, omdat L.C. Heyting, controleur in dienst van het Nederlands-Indisch koloniaal bestuur op Bali, de gebroken monsterkop in 1922 ten onrechte aanzag voor Ganesha. Ganesha is de olifantkoppige zoon van de god Shiva en de godin Parvati.
De grot hoort bij een hindoeïstische tempel uit de 11e eeuw (of misschien nog wel ouder). We lopen naar binnen en komen in een gang met aan weerszijden nissen, die uitkomt op een T-splitsing. In die nissen mediteerden waarschijnlijk monniken. Aan het uiteinde van de linker gang staat een beeld van Ganesha met 4 armen. En aan het eind van de andere gang staan drie ronde zuiltjes, die symbool staan voor de vruchtbaarheid van Shiva. Vlak voor de ingang staat een beeld van de boeddhistische godin Hariti.
Ritueel bad bij de Goa Gajah
In 1925 beschreef W.O.J. Nieuwenkamp, een kunstenaar, de grot voor het eerst vanbinnen. De Balinezen die in de omgeving leefden, durfden niet naar binnen gaan. Hij vond in de buurt van de grot 4 waterspuwers en nog wat andere beelden. Hij trok daaruit de conclusie dat er een ritueel bad geweest moest zijn. Langs de grot stroomt de rivier Petanu. Nieuwenkamp had gelijk; in 1954 legde J.C. Krijgsman zeven water gietende vrouwenbeelden bloot, waarvan er een bij een aardbeving vernield was. Het water komt uit de navels van de vrouwen als symbool van vruchtbaarheid. Het bad met de waterspuwers werd gerestaureerd en is nu een prachtig monument.
[Lees verder onder de foto’s]
Boeddhistische tempel
Via een aantal stenen trappen komen we in een mooie tuin en vervolgens bij de resten van een Boeddhistische tempel uit dezelfde tijd als de olifantengrot. Bij een aardverschuiving is de tempel naar beneden gegleden en in stukken gebroken.
Wij huren 2 maanden een huis in Payogan bij Ubud op Bali. Lees mijn reisverslag. En bekijk de Instagram-account van onze gastheer en gids Ketut Mendra.
This entry was posted in Azië