Half augustus 2019 namen Wim ik ontslag uit loondienst. Wim ging met vervroegd pensioen en ik begon voor mezelf als locatie-onafhankelijk freelancer (digital nomad). De weken voor het afscheid van ons werk brachten wij voor het grootste deel door in het ziekenhuis, bij Wims hoogbejaarde moeder. Een vreemde, maar ook mooie periode.
Wim en ik wisselden elkaar af, want Wims broer en zussen waren op vakantie en/of niet in de gelegenheid om vrij te nemen. Medisch was er eigenlijk niet eens zo héél veel aan de hand, maar vanwege haar leeftijd en slechte conditie was ze heel kwetsbaar en zij kreeg ’s avonds en ’s nachts last van acute verwardheid (delier). Daarom sliep ik zelfs een groot aantal nachten bij haar. Voor mensen met een delier is het namelijk fijn als er een vertrouwd persoon in de buurt is.
Vanwege de lange reistijd bleef ik vaak overdag in het ziekenhuis. Ik klapte mijn laptop net zo makkelijk open in het ziekenhuisrestaurant als in het ziekenhuisbed naast dat van mijn schoonmoeder en kreeg nog aardig wat werk gedaan. Als dat niet gelukt was, had mijn werkgever er sowieso ook geen probleem van gemaakt.
Toen haar conditie verder verslechterde, besloten de artsen de behandelingen te staken. Mijn schoonmoeder was blij met de kans die ze kreeg om zonder veel te lijden afscheid van het leven te nemen. En wij waren blij voor haar. Ze was bijna 89 jaar en haar leven was ‘klaar’. In de week na onze laatste werkdag stierf zij rustig. Gelukkig waren al haar kinderen ruim op tijd terug in Nederland om afscheid te nemen.
Ik vond het een bijzondere en intieme ervaring om zo dicht bij haar te zijn tijdens de laatste weken van haar leven.
