‘Vandaag is het dan zover. De 1e dag van de rest van ons leven’, juichte ik op Facebook na onze laatste dag in loondienst. De start van de rest van ons leven verloopt alleen wel heel anders dan we ons hadden voorgesteld. Wims moeder werd ziek en overleed, en bij Wim werd een kwaadaardig tumor ontdekt. ‘Life is what happens to you when you’re busy making other plans.’
Friesland is ook fijn
Wim had in het Hemelvaartweekend een heftige niersteenaanval en bleef daarna wat klachten houden. Hij kreeg in juli een CT-scan en de niersteen bleek geen niersteen te zijn, maar een kwaadaardige tumor. We schrokken ons rot van dat bericht, al hadden we er ook al een beetje rekening mee gehouden. De dokter benadrukte dat het niet niets was (‘reken op een jaar voor fysieke en geestelijke genezing’), maar tegelijkertijd verzekerde hij ons dat er alleen een operatie nodig was. Want geen uitzaaiingen en lymfeklieren schoon. Gelukkig wisten we snel wanneer deze zou zijn, namelijk 14 augustus en hij was gelukkig niet zwaar.
We hadden gepland om dan zo’n beetje in Zuid-Europa te zijn. In plaats daarvan stonden we met de camper op een campinkje in Friesland. Ook fijn!
Ik schreef ook een blogpost over mijn schoonmoeders laatste reis.
En hoe ging het verder?
Na de operatie knapte Wim snel op en eind september trokken we al naar Zuid-Frankrijk en Spanje met onze camper. En we overwinterden in Australië. Ons reisritme wordt bepaald door de checks in het ziekenhuis. Die waren eerst elke 3 maanden, daarna elke 6 maanden en nu (ik schrijf dit begin 2023) 1 x per jaar. We reizen sowieso niet langer dan 6 maanden per keer.
